Ieder jaar gebeurt het me weer.. Zodra de trompet begint te spelen.. Zodra ik weet dat die ene minuut gaat beginnen schieten er duizend dingen in mijn hoofd die ik nog wilde zeggen en misschien nog wel meer dingen die ik wil doen.. Zie je ook dat meisje achter die trompetist die ook net haar mond niet kon houden.. En ik moet nu eigenlijk dat smsje sturen om te vragen of we gezellig een wijntje gaan drinken.. Dan ineens besef ik me waar mijn aandacht moet zijn.. Bij alle slachtoffers van geweld.. Bij alle slachtoffers van oorlog.. Bij alle slachtoffers, waar er nog steeds bijkomen.. We hebben niet geleerd van onze fouten.. We maken nog iedere dag dezelfde fouten als generaties voor ons hebben gedaan.. En de enige conclusie die ik hieruit kan trekken, als ik kijk naar de wereld om me heen, is dat we nog steeds geen ezels zijn.. Nee integenstelling tot deze lieve beestjes stoten wij ons iedere keer opnieuw nog aan dezelfde steen..