In de auto kijk ik in mijn tas of ik alles heb.. Het is donker dus ik kan het niet zo heel erg goed zien.. Dus op het moment dat ik in de trein zit haal ik al mijn spullen uit mijn tas en verspreid ze om me heen.. De treincoupe wordt zo voor even mijn woonkamer, zoveel spullen heb ik om me heen verzameld.. Helaas niet hetgeen wat ik zoek.. Hij is echt weg en wat kun je zonder.. Niets.. Hij heeft me volledig afhankelijk gemaakt.. Langzaam denk ik terug waar ik mijn liefste achter gelaten kan hebben.. Er is maar een mogelijkheid, bij vriendin A… Ik probeer creatief te zijn en een manier te bedenken hoe ik haar dit kan vertellen.. Ondertussen probeer ik ook contact op te nemen met mijn liefste, maar hij antwoord niet.. Ten einde raad ga ik slapen.. Morgen brengt vast meer geluk voor mij en mijn liefste.. Dit voorgevoel blijkt volledig te kloppen, want deze dag sluiten ik en mijn liefste elkaar weer in de armen.. En misschien voor een volgende keer is het handig dat ik ook een adresboekje heb.. Dan had vriendin A. me meteen gerust kunnen stellen dat mijn telefoon bij haar op de bank lag..