Met angst wacht ze op de klap die onvermijdelijk moet volgen.. Ze weet het zeker, dat gebeurt namelijk altijd.. Misschien heeft ze deze keer geluk.. Misschien is hij er niet of heeft hij het niet gemerkt.. Tegen beter weten in laait er een klein beetje hoop op in haar hart.. Toch is het valse hoop, de klap die moet komen komt toch.. Dat is namelijk al haar hele leven zo.. Toch? Maar al een poos blijven de harde worden uit.. Al een poos kan ze wel goed doen.. Al een poos is het rustig.. Mag ze zichzelf zijn.. Mag ze nieuwe dingen uitproberen zonder de angst dat het toch wel fout zal zijn.. Al een poosje, al is het met kleine stapjes, krijgt ze meer vertrouwen.. Meer vertrouwen in de wereld.. En heel stapje bij beetje ook steeds meer vertrouwen in zichzelf.. En die klap die ze verwacht blijkt niet overmijdelijk..