Al eerder, in dit artikel, gaf ik een update over dat ik het revalideren best lastig vind. Balans is al nooit mijn sterkste eigenschap geweest en dit is denk ik wel de grootste uitdaging voor mij. Luisteren naar mijn lichaam. Toch heb ik me vol in het revalidatieproces gestort en alle hulp die ik kon krijgen geaccepteerd. In het vorige artikel gaf ik aan dat ik, gelukkig, hulp heb van een fysio- en ergotherapeut. Daarnaast is mijn leidinggevende alleen maar begripvol en krijg ik alle kans om op het werk mijn rust te pakken. Dat neemt niet weg dat ik soms het gevoel heb dat het proces stil staat, dat ik helemaal niet vooruit ga. Dat ik zo weinig kan en zoveel meer wil! Daarom wil ik schrijven over mijn proces bij het revalideren van COVID-19, want hoewel ik zelf niet merk dat ik vooruit ga ziet mijn omgeving dit wel. Ik hoop door dit op te schrijven dat ik zelf ook zie hoeveel ik vooruit ga.
1 december 2020
Mijn grootste angst van het afgelopen jaar wordt bewaarheid, ik ben besmet op het COVID-19 virus. Ik ben zo voorzichtig geweest, maar helaas de dans niet ontsprongen. Zeer waarschijnlijk heb ik de besmetting opgelopen op mijn werk. Ik woon in een klein appartement met mijn vriend, dus hoogstwaarschijnlijk krijgt hij het ook. En 4 dagen later is het zo ver, ook mijn vriend voelt zich niet goed en wordt positief getest. Onze quarantaine periode, die uiteindelijk drie en een halve week zal duren, begint. Het ziekteverloop is niet zo heel ernstig. Ik heb een dat koorts en intenste hoofdpijn gehad. De dagen daarna knap ik alweer op en heb ik zelfs het gevoel dat ik weer zou kunnen werken. Wel lig ik veel op de bank, lees boeken en kijk netflix, want we mogen niet naar buiten. Na ongeveer 2 weken raak ik ook mijn smaak en geur kwijt. De kaneel die ik standaard aan mijn ontbijt toevoeg ruik ik niet meer, wel voel ik de droogte in mijn neus die hoort bij het ruiken van kaneel. Ik blijf een week stug doorruiken aan het potje kaneel en op een gegeven moment merk ik dat heel langzaam de geur weer terug komt. Wat een opluchting! Eten zonder smaak lukt me prima, ik ben gewend om calorieën te tellen en doordat ik obsessief bezig kan zijn met eten lukt me het eten ook zonder plezier. Kerst komt eraan, maar helaas mijn neus blijft verstopt. Na 3,5 week adviseert de GGD dat ik uit quarantaine mag, JOEPIE, maar nog wel uit de buurt van kwetsbare mensen moet blijven. Dus nog maar even niet naar mama.
De Kerstvakantie
Dan is het kerst en door de versoepelde coronamaatregelen kunnen we dit vieren in kleine kring met onze beide families. We beginnen ook met wandelen buiten, in het begin zijn dit rondjes van 5 minuten, overigens met veel moeite. Langzaamaan worden de rondjes wandelen groter, mijn herstel gaat iets sneller dan dat van mijn vriend, en ik probeer een krachttraining te doen. Ik was voordat ik ziek ben gewend 10 tot 15 uur in de week te fietsen, hardlopen en zwemmen en daarnaast nog 2 tot 3x per week krachttraining te doen. Deze eerste keer krachttraining gaat me niet goed af, ik heb daarna weer verhoging en ben extreem moe. Ik besluit dit over een week nogmaals te proberen en ondertussen te blijven wandelen, omdat dit goed gaat. Ook de keren daarna dat ik probeer een krachttraining uit te voeren gaat dit niet goed.
Inmiddels heb ik ook gehoord over het coronarevalidatietraject bij de fysiotherapeut. Ik neem contact op met de huisarts, omdat ik inmiddels doorheb dat ik het alleen niet ga redden. Bij de fysio krijg ik een sporttest. Uit deze test blijkt dat mijn conditie flink achteruit gegaan is, maar dat de zuurstofopname goed is. Toch krijg ik na deze test, wat een behoorlijke inspanning is, weer verhoging. Het behandeltraject bij de fysio wordt gestart met 2x in de week oefenen en daarnaast moet ik wandelen. Ik moet daarbij op mijn hartslag letten, want die mag niet boven de 120 komen, maar moet ook proberen deze hoog te houden. Ook heb ik een gesprek met mijn werk en spreek ik met mijn manager af dat ik start met 2x in de week een uur werken.
Januari 2021
Langzaamaan loopt het tegen het einde van januari en heb ik mijn eerste contact met de ARBO-arts. De twee keer een uur werken gaan goed en met de ARBO-arts en spreek ik af, om te proberen, dit uit te breiden. Dit lukt me niet, want na 1 uur krijg ik standaard heel veel hoofdpijn en heb ik de avond nodig om bij te slapen. Ik weet niet zo goed wat ik hiermee moet en het frustreert mij erg dat het opbouwen niet lukt. Ik wil me graag aan mijn afspraken met het werk en de ARBO-arts houden, maar dit lukt me gewoon niet!
Daarnaast merk ik dat ik het lastig vind op alle fronten op te bouwen en blijf ik extreem vermoeid. De fysiotherapeut geeft het advies ook een ergotherapeut in de arm te nemen. Hij merkt in de gesprekken die we hebben dat ik het heel lastig vind om balans te vinden in het opbouwen. Vragen als wat ga ik opbouwen, waar ga ik opbouwen en kan ik opbouwen in alle activiteiten die ik hiervoor deed. Ik neem het advies van de fysiotherapeut ter harte en ik maak een afspraak met een ergotherapeut. Na de eerste afspraak en het invullen van een aantal vragenlijsten ga ik samen met haar werken aan het activiteitenpunten systeem. Er is hier zelfs een app voor ontwikkeld door ‘mijn’ ziekenhuis, het Meander in Amersfoort. Door het bij houden van mijn activiteiten en het toekennen van punten krijg ik een goed overzicht van wat ik op een dag kan doen, dit helpt mij erg in het vinden van balans in mijn dagen en mijn week.
Februari 2021
In februari ga ik verder met het puntensysteem van de ergotherapeut. Daarnaast gaan ook de afspraken bij de fysiotherapeut door. Ik heb niet echt het gevoel dat ik vooruit ga en dit frustreert mij soms enorm! Ik wandel veel met mijn vriend en moeder. Zelf heb ik helemaal niet door dat deze wandelingen, langzaamaan, langer worden. En het liefste zou ik weer op de fiets stappen. Ik mis het fietsen echt, ik deed het dan voor COVID-19 niet voor niets 15 uur in de week.
Ook heb ik begin februari een fijn gesprek met mijn coördinator. Tijdens het gesprek ben ik ben heel erg overstuur, omdat het me enorm frustreert dat het opbouwen niet lukt. De twee uur die ik probeer te werken vallen me erg zwaar. Zij geeft aan dat we terug gaan naar 1 uur en als het werken op de groep niet lukt, dat ik administratieve taken mag uitvoeren. Ik heb opnieuw contact met de ARBO-arts en deze geeft ook aan dat ik voorlopig 1 uur mag blijven werken en dat ik balans mag gaan zoeken in alle activiteiten die in een week moeten gebeuren. Dit geeft mij erg veel rust.
In de week dat het sneeuwt en vriest ga ik 2x over mijn grenzen heen, maar met sneeuw en ijs en dat het weer gaat smelten was er voor mij geen andere mogelijkheid. Ik maak een sneeuwrit op mijn crosser en ik sta op het ijs! wat maakt dit me gelukkig!!