Inmiddels zijn we aanbeland in april. In mijn vorige artikel gaf ik al aan dat ik het liefste veel sneller weer dingen zou kunnen en dat het herstel nog niet zo voorspoedig als ik hoopte. Toch zag ik erg veel groene dagen in mijn pixeldagboek van Structuurjunkie en dat stemde mij beste wel positief.
De eerste twee weken van april ging het steeds iets beter!
Het eerste weekend van april was het paasweekend! Een extra dag vrij dit was een fijn vooruitzicht! De weersvoorspellingen waren niet zo goed, dus ik had al gepland dat ik met pasen lekker rustig aan zou doen. De goede week, dit is de week voor pasen, heeft in onze familie niet zo’n goede geschiedenis. Dit zorgt voor extra stress en dus ook vermoeidheid. De donderdag en vrijdag voor het weekend heb ik een heerlijk ritje gemaakt, want de zon scheen nog. Het is fijn om te merken dat ook meerdere dagen achter elkaar fietsen al goed gaat, zelfs in combinatie met de afspraak bij de fysiotherapeut. Vrijdagavond zou een relaxavond worden, met ‘de Passie’, die gestreamd werd vanuit de Flint, op de bank. Onverwacht werd het een stressvolle avond, het was toch de goede week hè, en ik was daarna heel blij dat ik verder weinig gepland had.
In de week na pasen had ik weer een afspraak met de ergotherapeut, voor mij een goed moment om mijn week weer eens goed te plannen en alle activiteiten punten te geven. Twee dagen in deze week waren behoorlijk optimistisch gepland, dit betekende dus ook dat ik deze dagen echt iets moest schrappen!
Ik heb voor het eerst mijn cursus af moeten zeggen, langer dan 1,5 uur focussen gaat nog niet. Een cursusavond duurt al gauw 3 uur dus ik moest aan mezelf toegeven dat dit me, op dit moment, gewoon niet lukt. Ik vond dit best wel zwaar! Dit betekend namelijk dat ik de cursus niet af kan maken. Dit is wel een van de dingen waar ik heel erg van baal, maar ook een mijlpaal. Ik heb echt goed mijn grenzen leren bewaken en durf ze ook aan te geven.
Bij de fysio had ik weer een openbarend gesprek, als langer werken dan 1,5 uur op een dag niet lukt, waarom niet nog een extra dag gaan werken. Dit is iets waar ik zelf eerst over na moest denken.
In overleg met de ARBO-verpleegkundige afgesproken om de maandag te houden zoals deze is, de woensdag proberen uit te breiden en op mijn andere werkdagen vanuit huis dingen op te gaan pakken. Ik heb dit gelijk gedaan, want ik mocht naamkaartjes maken voor op het bord. Een ochtendje thuis knippen en plakken! En zijn ze niet leuk geworden!!!
Die focus blijft wel echt een probleem, dat dat gewoon niet zo lang lukt. Door mijn adhd was ik al gevoelig voor prikkels, maar nu ben ik hier echt overgevoelig voor. Geluid en beeld van de televisie kan ik niet zo heel lang verdragen en televisiekijken kost erg veel energie. Ook het schrijven van dit artikel doe ik in delen. Het lukt me nog niet zo lang te focussen dat ik in 1x kan schrijven. Dat ik overgevoelig ben voor prikkels verklaard ook wel waarom het op het werk lastig is, met heel veel kinderen en collega’s. Er komen op zo’n moment gewoon heel veel prikkels binnen!
Met fietsen merk ik steeds meer vooruitgang. Ik fiets best wel fanatiek en heb daarom een vermogensmeter op mijn fiets zitten. Op deze manier kan ik heel gericht trainen, maar nu met mijn revalidatie is deze vermogensmeter ook heel fijn. Ik kan namelijk zien hoeveel kracht ik heb ten opzichte van mijn hartslag. Als ik naar de wattage kijk wordt dit langzaam meer en dit geeft zo’n fijn gevoel. Dat deze objectieve meting klopt met mijn gevoel!
Ook vertelde mijn garmin mij afgelopen week ineens dat mijn ‘performance conditie’ +4 was, nou is die conditie tot aan dit moment alleen nog maar in de min geweest. Van -19 in het begin tot de laatste tijd naar -5, dat dit cijfertje in de plus gaat verteld me gewoon dat mijn conditie vooruit gaat! Ook de hersteltijd na een ritje wordt minder lang, moest ik eerst na een rit 32 uur herstellen is dit nu nog maar 18 uur. Dit zijn kleine dingen die mij heel erg blij maken.
Pasen
Pasen was zoals ieder jaar weer heel enerverend. Dit jaar stond het laatste bezoek aan de kerk gepland waar ik mijn jeugd heb doorgebracht. Door de coronamaatregelen was dit een intiem afscheid, met maar 30 mensen. Ook is pasen de week waarin mijn bonus-papa is overleden, dus sowieso is de pasen wel echt emotioneel. Ik had een heel fijn, maar ook intens, weekend met mama, waar we ook de Passion (terug) gekeken hebben. Zulke emotionele gebeurtenissen hebben nog veel effect op mijn vermoeidheid dus ik was maandag, 2e paasdag, blij met een extra dagje vrij!
In deze week stond ook een afspraak met mijn coördinator en de ARBO-deskundige gepland. Ondanks dat ik hele positieve ervaringen heb met de ARBO-dienst, waar mijn werkgever bij aangesloten is, vond ik dit SUPER-spannend. Toch heb ik me druk gemaakt om niets, het was een heel fijn gesprek, waarin mijn coördinator en ARBO-deskundige mij eerder tegen moesten houden, dan te veel van mij vroegen. Tijdens dit gesprek afgesproken op de 3 dagen dat ik nu werk rustig verder te bouwen. En als doel, richting de volgende afspraak met de ARBO-verpleegkundige, 2 uur werken gezet. Dit doel ligt ergens halverwege mei!
Toen begon het tweede gedeelte van April en hier heb ik weer wat grote sprongen gemaakt! Ik was al heel langzaam van de 1,5 uur werken aan het rekken naar 2 uur. En ineens lukte dit de week voor mijn korte vakantie! Op het werk kan ik nu dus 3 dagen 2 uur achter elkaar op de groep staan! Dat is gewoon een uur meer dan een maand geleden. Dit lukt me ook op slechte dagen, dus dit is zo’n mooie vooruitgang. Ik weet ook steeds beter wat voor mij werkt. Als ik ’s morgens naar buiten ga om te wandelen of fietsen, lukt het me ’s middags veel beter om niet overprikkelt te raken. Hierdoor kan ik het werk veel beter volhouden. Voor mijn hoofd en prikkelverwerking zijn deze wandelingen dus heel goed, maar ook voor mijn conditie werkt dit.
Het laatste weekend van April gingen we met de familie van M. een weekend naar Noord-Holland. De fietsen gingen natuurlijk mee achterop de auto! En wat hebben we een paar fijne fietsritten gemaakt. Voor het eerst heb ik meer dan 50km, en langer dan twee uur, gefietst. Dit is ook echt een mega sprong. De volgende dag wel echt even een rustdag gepakt, maar de laatste dag hebben we nog zo’n mooie tocht kunnen fietsen.
Tuurlijk zijn er echt wel momenten waar het allemaal even niet zo snel gaat als ik wil, zo was ik na een koningsdag van spelletjes spelen mijn mijn neefjes, een stukje fietsen en pannenkoeken eten met mama zo moe dat ik ’s avonds instortte en een nacht van meer dan 12 uur gemaakt heb. Toch overheersen de kleine overwinningen en het positieve gevoel dat ik daarvan krijg!
Nu gaan we op naar een mooie maand mei, met hopelijk veel zon, mooie wandelingen en tochtjes op de fiets en weer wat langer kunnen werken. Zoals ik me nu voel heb ik daar heel veel zin in!
Dit artikel beval affliate links.