Vallen hoort erbij, hoewel ik al die valpartijen tijdens fietswedstrijden er altijd heel eng en vervelend uit vind zien. Zo’n kluwen van fietsen, allemaal renners die met verwondingen toch weer opstappen. Ik vind dat persoonlijk niet echt het hoogtepunt van een wielerwedstrijd. Toch werd mij afgelopen jaar verteld dat een valpartij veel minder erg is als je erin zit. Dit vond ik lastig voor te stellen dus besloot ik de proef op de som te nemen en ben ik er kort geleden zelf bij gaan liggen. Heel naar dat mijn fietsvriendinnetje hier vervelender vanaf kwam dan ik met een nare blessure. En afgelopen zaterdag ben ik er zelf nog eens bij gaan liggen. Niet express hoor, maar degene voor me viel en ik werd meegenomen in zijn val. En als een echte wielrenner betaamt natuurlijk gelijk, nou ja na een paar minuten bijkomen op de grond, weer opgestapt en naar huis gefietst. En nu nu voel ik mijn hele lijf. Mijn hoofd, kont en vinger, waar ik op gevallen ben en ook mijn spieren die allemaal helemaal stijf zijn.
Ik kan nu wel concluderen, vallen is meestal niet zo erg, maar echt fijn is het ook niet! Toch hoop ik dat ik door deze ervaringen iets minder bang wordt bij het fietsen in het peloton, want als je altijd achterin blijft hangen maak je het jezelf niet echt makkelijker. Ik merk wel dat ik zin heb ik komend seizoen mezelf verbeteren ten opzichte van vorig jaar, ik heb zeker wel een paar mooie doelen. Maar daarover later meer.