In februari ben ik, bij de fysiotherapeut, vol goede moed met het revalidatietraject van COVID-19 begonnen. Al snel bleek dat ik naast het opbouwen van conditie ook heel veel last heb met het (her)vinden van balans. Dus adviseerde de fysio mij een afspraak met een ergotherapeut te maken. Toen deze voor de eerste keer langskwam moest ik een vragenlijst invullen. Deze vragenlijst was een feest der herkenning. Ik herkende vooral heel veel punten, waar ik de afgelopen paar jaar heel hard aan gewerkt heb, in het kader van om leren gaan met mijn ADHD.
COVID-19 zit ook in je hersenen.
Hoewel de meeste mensen die op de IC terechtkomen met COVID-19 voornamelijk veel moeite hebben met ademen, blijkt dat er ook een grote groep restklachten houdt. Helaas ben ik er daar één van. Daarom kreeg ik van de ergotherapeut een vragenlijst om deze neurologische klachten in kaart te brengen. Zoals ik net al zei was dit een feest der herkenning! Zo was een van de eerste vragen: “Ik houd mijn aandacht bij mijn activiteit en laat mij niet afleiden door dingen die om mij heen gebeuren.” Daarnaast gingen er veel vragen over focus houden, kunnen werken in een prikkelrijke omgeving of de vragen over het plannen van mijn inkomsten en uitgeven. Dit zijn allemaal punten waar ik tijdens mijn behandeling bij ADHDcentraal heel hard aan gewerkt heb. Ik heb in deze tijd heel veel handvatten en strategieën geleerd, om hiermee om te gaan. Ik kon in eerste instantie niet duiden of ik hier, nu tijdens mijn herstel, meer last van heb dan hiervoor.
Dus tijdens het invullen van de vragenlijst dacht ik bij heel veel punten: “Dat is gewoon mijn ADHD, niets nieuws dus.” Langzaam komt nu wel het besef dat een heleboel van deze punten op dit moment veel meer impact hebben dan voorheen. Kon ik al slecht prikkels verwerken en stond ik altijd aan, nu lukt het me helemaal niet meer om omgevingsgeluid uit te schakelen. Ik moet kijken naar die auto die langsrijd en ook die kinderen die in de andere ruimte aan het spelen zijn op mijn werk kan ik niet ‘uitschakelen’. Ook word ik van de prikkels die ik binnen krijg veel eerder moe. Als ik dan moe ben kan ik nog slechter tegen prikkels, waardoor ik in een vicieuze cirkel terecht kom.
Focussen is ook een dingetje zijn dingen niet interessant dan is focussen altijd al lastig. Vind ik iets wel heel erg leuk, dan lukt focussen me wel. Dan kan ik zelfs de aandacht op de wereld om me heen volledig verliezen. Deze hyperfocus zit me nu in de weg. Ik verlies het contact met mijn lijf en ga over mijn grenzen heen. Normaal moest ik dit al bekopen met vermoeidheid, maar kwam dit na rusten wel goed. Nu kan ik hier een dag of langer last van houden. Ik put mezelf teveel uit en merk dit pas achteraf of als de hoofdpijn inzet.
Ook het bewegen en sporten lukt me niet zoals voorheen, ging ik normaal 150km fietsen en lag ik dan ’s avonds vermoeid op de bank. Nu is dit al na een uur. Lag voorheen mijn FTP op een hartslag van rond de 165, nu is dat 120. Ik merk dit ook, als ik een rondje fiets en mijn hartslag komt gemiddeld boven deze 120 slagen uit, heb ik echt wel een paar uur nodig om te herstellen.
Gelukkig komt er steeds meer erkenning voor deze langdurige klachten. In dit artikel wordt dit beschreven aan de hand van je interne thermostaat. Dit zijn alle processen in je lichaam die ‘normaal’ op de achtergrond gewoon goed lopen. Nu doen ze dat even niet.
Gelukkig leer ik, langzaamaan, waar mijn grenzen liggen. Vind ik weer balans in alles wat ik doe, al is dit veel minder dan ik gewend was. Ik leer dat ik meer rust moet pakken dan ik gewend ben en wil. Ook leer ik bewust de strategieën, die ik geleerd heb tijdens mijn cognitieve gedragstherapie voor ADHD, in te zetten. Deze strategiën helpen me nu, naast minimaal 4 powernapjes, de dag door te komen.
❤️