Het verkeersbord dat ik langs de weg zie staan laat mijn hart sneller slaan en ik kijk met angst naar de weg die voor me ligt. Ik kijk nog een keer naar de weg in de verte daar moet ik heen. Het eindpunt kan ik door alle bochten niet zien, maar ik weet dat het nog 9km duurt voor ik daar ben. Ik verzamel moed en ik ga onderweg naar de eerste bocht, na die eerste bocht komt al vrij snel de tweede en ook die bocht red ik. Een derde bocht en ik kan een diepe zucht niet onderdrukken. Hoeveel bochten komen er nog, vanaf het punt waar ik nu ben is het nog niet te zien. Ondertussen wordt ik ingehaald door een aantal andere renners, ze kijken even snel naar me en geven me een bemoedigende glimlach. Een van hen roept ook nog naar me dat ik het best wel kan. Rustig vervolg ik mijn weg en doordat ik afgeleid was ben ik toch alweer 2 bochten verder. Nog een zucht en weer een bocht. Een bocht en een nog diepere zucht. Voor mijn gevoel zou ik er echt allang moeten zijn, maar helaas volgt na deze bocht nog een bocht en daarna nog een. Door de wind weet ik het niet zeker, maar volgens mij hoor ik een auto achter me. Mijn hart begint nog sneller te slaan. Nog een keer vraag ik me af hoeveel bochten er nog volgen, ik heb er toch zeker al twaalf gehad. Ik kan me nog zo goed de eerste keer herinneren. Huilend zat ik op de fiets, ik wilde echt niet meer verder. Na drie diepe zuchten stapte ik weer op de fiets, het was de laatste bocht het café met de anderen was in zicht. Ook nu rij ik rustig zuchtend verder. Ik ben blij ook nu is het einde van de 9 kilometer in zicht, maar ik weet zeker de volgende keer als ik het bord zie staan gaat mijn hart weer sneller slaan. Maar voor nu eerst op naar de volgende klim en het dalen, dat komt later wel weer.
Verkeersbord..
