Ik vind het echt heel erg spannend om te delen, dat het op dit moment even iets minder gaat. Ik heb de dans helaas niet ontsprongen en eind 2020 heb ik COVID-19 gehad. Daar gaat dit artikel over.
Mensen die mij kennen weten dat ik altijd wel bezig ben. Ik heb denk ik, van mijn vrienden en kennissen, de meeste studies en cursussen gevolgd en afgerond. Als ik een nieuwe hobby heb dan ga ik hier voor de volle 100% voor en als het kan zelfs voor 1000%. En ook op mijn werk en voor mijn collega’s maak ik graag dat stapje extra.
Doordat ik veel leuk vind, lopen mijn hobbies dan ook best wel uiteen. Zo maak ik heel graag muziek. Ik zing al zo’n beetje mijn hele leven, vroeger op de basisschool had ik blokfluitles, ik heb bij verschillende koren en verenigingen gezongen, saxofoon leren spelen, saxofoon gespeeld in de harmonie en gitaar en piano leren spelen waardoor ik mezelf kan begeleiden op deze instrumenten. Sportief ben ik ook. Zo heb ik op mijn 16e mijn Open Water duikbrevet van PADI gehaald. Heb ik dit in 2000 uitgebreid met het Advanced Open Water brevet en ben ik in 2016 en 2017 Divemaster en daarna Open Water Scuba Instructor geworden bij PADI. Daarnaast fiets ik fanatiek. Op de fiets ben ik de uitdaging aangegaan om iedere dag een uur te fietsen en heb ik wedstrijden gefietst voor een seizoen lang, ben ik tourgids fiets geweest en omdat ik het tijdrijden zo leuk vond ben ik ook gaan hardlopen en zwemmen en heb ik een jaar lang verschillende 1/8 triatlons gedaan.
Maar nu even niet
Alleen nu, nu lukt dit allemaal even niet. Ik heb even de energie niet om op de fiets te stappen. Ik moet een pas op de plaats maken en ik moet heel eerlijk zeggen, dat vind ik best wel moeilijk! Ik ben niet iemand die dingen half of niet kan doen. Toch moet dat nu even wel. Van de energie die ik in mijn tank had is namelijk nog maar 33% over, op een goede dag dan. Er zijn namelijk ook dagen dat ik nog minder energie heb. Ik kan mezelf op dit moment op deze manier uittekenen op de bank. De beentjes omhoog en lezen, borduren, achter mijn laptop, met mijn telefoon of gewoon naar buiten kijken, dat is wat ik dan doe.
Daarnaast ga ik drie keer per dag een wandeling maken. Dat zijn zeker wel de hoogtepunten van mijn dag. Als het lekker weer is en niet te modderig dan zoek ik zelfs het bos op. Ik vind het dan heerlijk om foto’s te maken en te genieten van alle dingen die ik zie en hoor. Als ik een goede dag heb stap ik zelfs stevig door. Dit zijn de momenten dat ik even mijn hoofd weer rustig krijg en mijn gedachten op een rijtje kan zetten. Niet op de fiets maar met de benenwagen op dit moment.
Ook bij een slechte dag weet ik dat ik gewoon moet gaan. Schoenen aan en de hoofdpijn wordt een stuk minder als ik buiten in de natuur ben.
Luisteren naar mijn lichaam
Die hoofdpijn wil ik ook graag op die manier bestrijden. Ik weet namelijk dat als ik het ga onderdrukken met medicijnen, ik vol over mijn grenzen heen zou gaan. Die hoofdpijn is namelijk voor mij het teken dat ik teveel doe, dat ik mijn ‘grenzen’ overschrijd. Dat de belasting en belastbaarheid niet in balans is. Dat ik even een moment moet plannen op de bank waar ik niets doe. Dat ik even mijn ogen dicht doe of uit het raam ga staren.
Eigenlijk weet ik dat nu zo’n moment is, maar ik wil nog zo graag schrijven. Ik wil zo graag verder en het gevoel hebben dat ik progressie maak. Dat luisteren naar mijn lichaam is zo belangrijk, maar ik doe het dus niet altijd. Ik heb daar een beetje hulp bij nodig. Gelukkig is die hulp er volop bij de fysiotherapeut, die een COVID revalidatieprogramma heeft en ook de ergotherapeut. Een fijne leidinggevende die meedenkt en graag wil dat ik weer energie krijg. Allemaal mensen die mij eraan kunnen herinneren dat ik soms ook een pas op de plaats moet maken. Toch moet ik voor vandaag besluiten dat het even genoeg is. Dat ik voor nu mijn rust moet pakken en als ik dat doe dat ik dan vanmiddag weer iets op kan pakken.
Blik vooruit
En ik zou Joyce niet zijn als ik niet stiekem toch vooruit wil kijken. Dat ik heel graag een stip op de horizon wil hebben. Die stip is de zomer, ik zou het zo fijn vinden als ik in juni weer een lange duurrit zou kunnen maken. Dat ik dan ook gewoon weer kan werken op de bso. Dat ik dan weer de energieke Joyce ben die ik en anderen kennen. Dat ik kan gaan trainen voor misschien wel de keistadtriatlon in september. Als alles weer een beetje normaal is. En dan ga ik nu heel hard werken aan mijn herstel. Oefenen bij de fysio, luisteren naar mijn ergotherapeut en zorgen dat ik heel snel weer 1000% energie heb!