Dat is wat de bewoners van Slaagseweg 9a te Hoogland op vrijdagavond rond 19.30 hoorden.. Of het de spiegel was van de auto, zoals zij zeiden, of dat het het frame van mijn fiets was dat weet ik niet. Voor mij kwam deze klap nogal als een verrassing.
Rond 19u was ik vanuit huis vertrokken voor een training in de polder, een blokkentraining. Niet alleen vanwege de blokjes die je fietst in de polder en die je dan op Strava terug kunt zien, maar ook vanwege de tijdsblokjes die je fiets in de training. Ik was goed op weg in mijn eerste blokje up-tempo en kwam net door de bocht. Deze neem ik niet te ruim in verband met tegenliggend verkeer. Ik keek naar de streep aan de rand van de weg, om niet te ver naar het midden af te dwalen. De zon stond laag en ik kon er niet goed tegenin kijken, toen ik voor mijn gevoel ineens op de weg lag.
De bewoners kwamen gelijk naar buiten en ik werd van de weg afgeholpen. Ook mijn fiets werd zorgvuldig in berm neergelegd. Ik belde mijn vriend en moeder en kon overstuur vertellen dat ik ok was, maar mijn fiets totaal niet. Mijn mooie trek, waarop ik in 2014 op de fietsbeurs verliefd geworden was. Waar ik zo fijn op fiets, waar ik de laatste tijd ook steeds harder op fietste. De fiets die ik nog lang niet in wilde ruilen voor een nieuwe fiets met schijfremmen. Die fiets, op drie plekken het frame gebroken, dat moet een behoorlijke klap geweest zijn.
Nu zit ik thuis bij te komen van de klap. Gelukkig vallen de verwondingen mee. Alleen wat schaafwonden, blauwe en beurse plekken en wat stijve spieren. Maar het zware gelag is dat ik verder moet zonder ‘mijn Trek’, die ik wel eens gekscherend de liefde van mijn leven noemde. Nu moet ik een nieuwe fiets kopen, maar ‘mijn Trek’ die zal deze waarschijnlijk niet kunnen vervangen.